Misschien heb je het meegekregen via de Salsaventura Live uitzending; Een paar weken geleden liep ik, tijdens een training, een scheurtje op in mijn borstbeen. Dat was niet meteen duidelijk toen ik bij de eerste hulp wat foto’s liet maken. Ondanks dat ik als een vis op het droge, liggend in een ziekenhuisbed, toch aardig naar lucht hapte, zei de arts “Niets aan de hand meneer Krispijn. U kunt gewoon naar huis. Niets gebroken”.
Niets aan de hand? “Dat is vreemd” zei ik nog, terwijl ik kreunend en zuchtend, zonder hulp, van dat bed probeerde te komen.
Met mijn autostoel in ligstand, nog maar net over het dashboard glurend, zo voorzichtig als ik kon naar huis gereden alwaar ik op de bank neerstortte alsof ik slechts 10% van mijn longcapaciteit beschikbaar had.
De dag erop zou ik naar Gran Canaria vertrekken om aan mijn Salsaboek te werken. Ik had mijzelf de monnikentaak opgelegd om een week lang aan mijn boek te schrijven. Dan zou het vast wel af zijn (Not!). Een strak schema van vroeg opstaan, uren schrijven en korte pauzes. En als ik lang genoeg geschreven zou hebben (het aantal bladzijdes zou ik ter plaatse bepalen), zou ik mezelf belonen met een maaltijd aan het strand!
Maar goed, hoeveel zou er nog terecht komen van schrijven met deze pijn? Dat was natuurlijk de vraag.
Of ik nog zou vertrekken besloot ik van de volgende ochtend af te laten hangen.
Die volgende ochtend leek ik van 10% longinhoud naar 20% te zijn gegaan. Ik schrijf ‘leek’ want zeker weet je dit natuurlijk nooit. Pijn was nog heftig maar zeker iets minder dan de dag ervoor. En met 25 graden hitte voor de boeg zou de zon mij goed doen. Beter dan hier in Nederland blijven waar het kwik op dat moment 16 graden aantikte. En… ik had tenslotte niks gebroken! Zei de arts.
Onderweg naar Schiphol ging de telefoon. De specialist aan de lijn. “Goedemorgen Meneer Krispijn, we hebben slecht nieuws! Mijn collega’s hebben het gisteren niet gezien en ik geef toe dat het ook wat lastig te zien is op de foto maar u heeft toch wel degelijks iets gebroken in uw borstbeen. Er zit namelijk een scheurtje in”.
Ik vraag nu de arts: “Wat kunnen we eraan doen?” “Niets” was het antwoord. “We kunnen niet uw hele borst in het gips zetten”.
Mijn volgende vraag: “Kan ik wel vliegen?”. Ik kan in dit soort momenten hele doemscenario’s schetsen waarbij ik in mijn wilde fantasieën mijn borstbeen, door de druk in het vliegtuig, met zo’n 20 centimeter naar binnen gedeukt zie worden.
Na kort overleg met het artsenteam blijk ik gewoon te mogen vliegen. “Gewoon wat pijnstillers innemen en dan moet het goed komen. Hou er wel rekening mee dat de pijn zo’n 2-3 maanden zal duren”.
Nu heb ik niet zoveel met dit soort voorspellingen. Vaak praat een arts uit eigen ervaring. En zijn ervaringen bundelen zich vaak tot 1 uitspraak. Daarbij wordt geen rekening gehouden met diegenen die er 12 maanden last van hebben of diegenen die slechts 1 maand last hebben.
Een goede vriendin van mij, Vanessa Mambi, hoorde mijn verhaal aan en bracht heel lief twee middeltjes naar Schiphol. Een middeltje tegen de pijn en een middel voor een snel herstel van botten.
Het middeltje tegen de pijn zei: CBD olie (zonder THC wel te verstaan)! Nu had ik geen idee dat je cannabis in de vorm van vloeistof kon kopen. Het andere middeltje voor een snel herstel had de naam FLX. Nu moet je van mij weten dat ik, zelfs bij een erge hoofdpijn, nog geen pijnstiller neem maar met de pijn die ik had kon het me eigenlijk niet zoveel schelen. Simpelweg omdat ik geloof dat het beter is om te weten wat voor pijn je hebt, waar je die pijn precies hebt en in welke mate, om vervolgens te kunnen onderzoeken hoe je die pijn kan verminderen of weghalen. Door een berg pillen achterover te slaan schakel je volgens mij het signaleringssysteem uit wat je van alle eerdere genoemde informatie kan voorzien.
Maar goed; deze pijn was erger dan mijn ergste hoofdpijn en dus besloot ik een poging te wagen.
Terug naar de potjes!
Er pronkt een prachtig wietblaadje op de voorkant van het doosje en dus is het advies van Vanessa dan ook: “Innemen en het doosje met je koffer inchecken anders gaan ze echt rare dingen denken”.
Uuuuh, “hoeveel moet ik innemen?” vraag ik aan Vanessa vlak voordat ik richting de Transavia balie loop om mijn koffer in te checken. “Mmm, doe maar wat extra’s: 2 pipetten is prima”.
2 pipetten klinkt wat veel maar goed, de pijn is heftig, ik moet nog de lucht in, dus hoppeta! 2 pipetten erin! Onder de tong wel te verstaan. Dan wordt het sneller via je slijmvliezen opgenomen. Jezus! Wat een goor spul. Alsof je een slok slootwater neemt. “Ja”, zegt Vanessa erbij, “dat hoort zo. Zo kan je de goede van de slechte onderscheiden. 90% van alle CBD oliën wordt aangevuld met slaolie of olijfolie. Deze niet. ”. Och, het zal allemaal wel. Als het maar werkt.
Nou, en het werkt. Ik voel me zo stoned als een garnaal als ik op de 31e rij plaats mag nemen, helemaal achterin het vliegtuig. Ik heb namelijk een abonnement op de rijen met gillende kinderen. Die zetten ze namelijk ook helemaal achterin. Er is dit keer 1 verschil! Ik hoor de hele weg dat kind niet. Alleen vlak voor het vlak na de landing. De rest ben ik in een heerlijke, diepe slaap.
Bij aankomst vraagt Vanessa mij via de app hoe mijn vlucht was. Ik ben verbaasd haar te kunnen vertellen dat ik nauwelijks de pijn nog voel. Ik vertel haar wel dat ik wat suf was en de hele weg heb geslapen. Ze begint te lachen en vertelt me dat de normale dosis 2 druppels is!!!! Onder het motto “Je had zoveel pijn! Dan moet je niet zuinig doen”, heb ik dus ongeveer 10 keer de normale hoeveelheid in genomen.
Nogmaals fast forward!
Die drie maanden worden 2 weken! Ik herhaal: 2 weken! Binnen 2 weken ben ik van mijn pijn af en de pijn is niet meer teruggekomen. Kortom; geloof niet te snel wat artsen je vertellen hoe goed de intenties ook. Er is altijd een mogelijkheid dat jij niet tot de gemiddelde groep behoort. En dat kan zomaar komen doordat jij iets anders doet of iets anders inneemt dan de gemiddelde patient.
Stel je de wekelijkse blog op prijs? Deel deze dan op facebook en andere social media
