Het is het jaar 2000 als je besluit ‘een jaartje’ te gaan werken voordat je aan je vervolgopleiding begint. Zonder dat we het goed en wel beseffen vormen we een Gouden Team en ik prijs me na al die jaren dankbaar dat mijn rol als jouw ‘werkgever’ nooit helemaal tot me door is gedrongen. We zijn vooral collega’s, maatjes, vrienden.

Al snel blijkt dat de praktijk van het ondernemen een veel grotere leerschool is dan welke vervolgopleiding ook en dus wordt dat jaartje uiteindelijk… 16 jaar.

Je bent al die jaren zowel mijn rechter- als mijn linkerhand en ik ben bang dat deze blog de komende maanden niet je enige afscheid zal zijn. Want hoeveel woorden ik ook schrijf, hoeveel toespraken ik ook zal houden, ze zullen slechts een fractie zijn van de woorden die er nodig zouden zijn om je werkelijk te bedanken en om te beschrijven wat je voor Salsaventura, voor alle cursisten en voor mij, zowel persoonlijk als zakelijk, hebt betekend.

En hoewel vrijdag 1 juli 2016 officieel je ‘laatste werkdag’ is merk ik dat een deel van mij nog altijd in een zware ontkenningsfase zit.

Ok, het werk is keurig overgedragen aan je twee geweldige collega’s. De werkzaamheden zijn duidelijk omschreven, we kunnen je nog altijd bellen met vragen en je blijft ook nog meewerken aan je laatste twee grote projecten; het Salsa Beach Festival en ons 20 jarig bestaan op 8 oktober waarop we dan tevens je echte afscheid zullen ‘vieren’.

Om jou, onze collega’s, de danswereld en mezelf een korte impressie van de afgelopen 16 jaar te geven, hieronder wat kleine anekdotes;

Deeeeeeees, Help!

Weet je nog? Die ene ochtend!

Ik zit in mijn korte broek en T-shirt rond 9 uur in de ochtend achter mijn pc op zolder te werken. Jij bent nog niet op kantoor. Alhoewel ‘kantoor’. Het is, door de recente gezinsuitbreiding, een beetje bivakkeren op die zolder bij mij thuis, achter de boekenkast.

De telefoon gaat.
– ‘Goedemorgen’ zegt een wat gehaaste stem vanaf de andere kant. ‘Hoe laat zijn jullie er’?
Voor een paar seconden vraag ik mij af welke afspraak ik heb gemist maar niets komt in me op. ‘Uuuuuh waar zijn?’ vraag ik.
– ‘Op de workshop, hier op Scheveningen’, zegt de vrouw vanaf de andere kant die nu beseft dat er iets niet helemaal goed gaat.
Ik kijk in de agenda. ‘Er staat inderdaad een workshop mevrouw’ zeg ik. ‘Maar pas om 21.30 uur in de avond.’
– ‘Dat is dus 9.30 in de ochtend meneer’.
Ik blijf rustig, waarop ik zeg: ‘Geen probleem mevrouw, we zijn er over een half uur. Tot straks!’.

Een paar seconden later gaat bij jou de telefoon. ‘DEEEEEEEES, kleed je om! De workshop en show van vanavond zijn over een half uur!!!’

Nice interpretation

Of die keer op het European Salsa Festival! Wij moesten optreden met onze show Baila Como Es! Voor Nederlandse begrippen, voor die tijd… best een aardige show die we maar bescheiden ‘demo’ noemde.

Maar wat blijkt; we komen niet, zoals je zou verwachten als eerste, zodat de internationale top die ook aanwezig is NA ons kan optreden. Nee, in kader van een ‘leuke en afwisselende opbouw’ treedt vlak voor ons het beste danspaar van die tijd op: Alvaro Coronel en Josie Neglia! Josie zei volgens mij nog heel lief ‘nice interpretation of the music’ 😉

desiree_morry_HRDesiree20120623153352_MG_0382

Trendsetters

En wat dacht je van die keer dat onze show mis ging en ik gewoon het nummer stop liet zetten om opnieuw te beginnen! Zeg nou eerlijk; wij waren de trendsetters want jaren later deed zelfs Orville dit met zijn onvergetelijke show Blade!

En als we het toch over missers hebben! Wij waren samen verantwoordelijk voor de legendarische feesten bij vd Meulen Wesseling waar zelfs Tropical Gem (volgens mij voor de eerste keer ooit!) de fout ingingen met hun show!

En zo kunnen we nog even doorgaan!

  • Van Aché naar Salsaventura,
  • Van een plek achter de boekenkast op een zolderetage tot een hok zonder ramen aan de Torenstraat,
  • Van Ran Kan Kan tot El Timbalero op 8 oktober 2016.
  • Van misgelopen portretrechten van de Digros tot een vergeten telefoonnummer op een flyer die zojuist 10.000 keer gedrukt was,
  • Van de eerste A0 borden waarvan onze telefoon roodgloeiend stond tot een beplakte tram waar in een heel jaar 1 iemand voor belde. 1 !!! Wat hebben we er (achteraf) om gelachen!
  • Van een ‘we want more’ na ons optreden in Denemarken tot een optreden bij een multimiljonair die zich spontaan tot travestiet ontpopte in een groot herenhuis in Amsterdam,
  • Van een deal met T-Mobiel bij een deal met Kellogs waarna je nog 5 jaar cornflakes at,
  • Van een hele serie Salsa DVD’s tot een hok vol met 10.000 cd’s,
  • Van de vraag of ik je vader was tot de vraag of jij de moeder van mijn kinderen was,
  • Van zeg maar nee, dan krijg je er twee,
  • Van akkederen tot een kango in je nek,
  • Van een hok zonder ramen aan de Torenstraat naar een hok met veel te kleine ramen aan de Torenstraat,
  • Van gulden naar Euro,
  • Van 23.59.59 1999 naar 00.00.00 in 2000,
  • Van een Greve tot de Boterwaag,
  • Van Mayakalenders tot aan aliens,
  • Van de Twin Towers tot een Brexit,
  • Van Fatkee tot aan de Haringkoning,
  • Van een kelder vol bruine bonen naar een nieuwe dag,
  • Van Oscars tot de Pier,
  • Van een heeeele grote portier op een veel te klein brommertje, tot geen portier als je hem hard nodig had,
  • Van een spontaan opgezegde kantoorruimte naar ons huidige ‘wat is het addertje onder het gras-kantoor’ van ruim 60m2 (het bleken de vleermuizen),
  • Van dansen in een videoclip met Gordon tot aan de studio’s van Q Music!

Lieve Desiree, Dees,

Wat hebben we veel meegemaakt. Wat hebben we als mini-team in die jaren veel bereikt!!!

16 jaar, meer dan 50.000 mensen aan het dansen gekregen, meer dan 200 mensen opgeleid tot dansdocent, tientallen festivals, honderden feesten, lessen in meer dan 20 steden lessen, docentenmeetings, supportmeetings, taxidansers, geweldige lieve cursisten, hele vervelende cursisten, lieve mensen, boze mensen en vooral allemaal mooie mensen. Geweldige momenten en mindere momenten. Een lach en een traan.

Collega’s kwamen en collega’s gingen. Jij bleef. Nu ga jij dan ook. Het is na 16 jaar, tijd voor iets anders.

Dees, bedankt!

Bedankt voor 16 jaar geduld, keer op keer op keer!

Bedankt voor 16 jaar eindeloze toewijding!

Bedankt voor je aanstekelijke enthousiasme!

Bedankt voor je authentieke motivatie dat ik in al die jaren nooit hoefde te prikkelen, het was er ‘gewoon’!

Bedankt voor je inspiratie waarmee je iedereen zo vaak weer een sprongetje kon laten maken en

Vooral ook bedankt voor je humor!

Bedankt voor alle trainingen die nu zo lang geleden lijken!
Kijk hieronder wat ik nog heb gevonden, toen we voor het 15 jarig bestaan in 2011 weer aan de gang ‘moesten’.

Bedankt voor alle keren dat jij er was zodat ik er niet hoefde te zijn!

Bedankt voor het beste motto ooit: ‘Niet zeiken’!

En bedankt voor het optreden dat je samen met mij wilde geven op mijn moeders 65e verjaardag! Dat optreden heeft voor altijd een bijzondere plek in mijn hart.

Desiree, ik zal je missen!

Op 8 oktober geven we dan toch echt ons laatste optreden samen!
Tot die datum blijf ik stiekem in ontkenning! 

BESTE LEZER, LEZERES, CURSIST, EX-CURSIST, FEESTBEZOEKER, EX-FEEST BEZOEKER, WIL JE DESIREE NOG GEDAG ZEGGEN OF BEDANKEN?

DAT KAN HIERONDER! EN…

ZE BLIJFT NOG LESGEVEN OP DE WOENSDAG IN ZOETERMEER, ZE HELPT ONS MEE MET HET SALSA BEACH FESTIVAL EN NEEMT MET EEN LAATSTE OPTREDEN (MET ONDERGETEKENDE) PAS ‘ECHT’ AFSCHEID OP 8 OKTOBER TIJDENS  ONS 20 JARIG BESTAAN!

 

Deel dit bericht zodat iedereen het kan lezen! 

X