De telefoon gaat.
IK: ‘Goedemiddag, met dansschool Aché’ (dit was onze naam vanaf 1996 tot 2000)..
MEVROUW: ‘Ja hallo, ik wil u wat vragen. Geeft u zelf de danslessen? ‘.
IK: ‘Ja mevrouw ik geef, onder andere samen met mijn zus, de danslessen’.
MEVROUW: ‘En waar komt u vandaan’ vraagt ze?
IK: ‘Ik kom uit Den Haag’.
MEVROUW: ‘Oh (met enige teleurstelling) uit Den Haag? Dus u bent 100% Nederlander?’
IK: ‘uuuh, niet helemaal. Mijn voorouders komen uit Portugal’
MEVROUW: ‘Oh, dan is het goed’ zegt ze ‘hoe kan ik mij aanmelden?’
Dat telefoontje is nu zo’n 15 jaar geleden en ik ben het nooit vergeten. Ik ben geboren en getogen in Den Haag en ook mijn beiden ouders zijn hier geboren. Mijn over-, over-, overgrootouders van mijn moeders kant kwamen uit Portugal. Dat is zeer waarschijnlijk de oorzaak van mijn donkere haar en ogen. En het waren nu vooral die Portugese voorouders, waarom deze dame bij mij wilde dansen! Vreemd toch?
Nu kun je natuurlijk stellen dat dit telefoontje een vorm van discriminatie is maar is het niet zo dat heel veel mensen vinden dat de gemiddelde Zuid Amerikaan aanzienlijk beter danst dan de gemiddelde Nederlander? Of is dit iets wat we over het algemeen aannemen omdat er in die landen nu eenmaal wordt gedanst vanaf het moment dat je kan lopen.
Wat mij betreft kan iedereen het leren. In alle jaren dat ik dans en lesgeef (sinds 1996) heb ik mensen van alle culturele, etnische achtergronden en van alle leeftijden op les gehad. Daar zaten heel veel mensen bij zonder ook maar enig talent om te leren dansen en er zaten heel veel mensen bij met het talent om te leren dansen. Dit was ongeacht hun etnische oorsprong of achtergrond. Ik heb mensen zonder enig talent hele goede dansers zien worden en mensen met heel veel talent gefrustreerd zien stoppen. De vraag is dan ook niet: Kan iedereen het leren? Maar eerder: Hoe gemotiveerd ben je om het te willen leren?
Volgens mij huist er in een ieder van ons een danser, ongeacht waar je vandaan komt of wat je culturele achtergrond is. Als je maar vaak genoeg naar de muziek luistert, dit leert waarderen en boven alles een goede reden voor jezelf vindt om te leren dansen, zal uiteindelijk iedereen, die daar lichamelijk toe in staat is, ook daadwerkelijk leren dansen.
Een onderzoek uit Engeland (2010-2011), waarbij zo’n 800 dansers gedurende 3 jaar werden onderzocht, toont aan dat talent getraind kan worden en niet altijd al aanwezig hoeft te zijn. Zo spelen factoren als psychologie, fysiologie, doorzettingsvermogen en creativiteit een zeer grote rol in de ontwikkeling van een danser.
Toch is het duidelijk dat soms talent nu eenmaal in grote matig aanwezig is. Kijk naar de Kenianen bij het hardlopen, de Nederlanders bij het schaatsen of de Amerikanen bij het basketbal. Maar is dit bij dansen ook zo?
Daarnaast is het maar de vraag wat je als danser wilt. Want gaat het niet uiteindelijk om het gevoel? Ik zeg altijd ‘als mijn dansen er net zo goed uit zou zien als dat het voelt, dan zou ik een ster zijn’. En gelukkig kan, ook al oogt dat voor de omgeving niet zo, iemand een hele goede danser/es zijn zonder dat je direct ziet.
Er draait momenteel een geweldige film waarin de hoofdrolspeler nou niet bepaald het prototype Salsa danser is. Toch pakt hij het dansen op en wel met een hele goede reden: een vrouw! Er zit een prachtig moment in die film waarop hem door zijn docent wordt gevraagd ‘Why are you so afraid to show yourself‘. Een prachtig moment waarop hij zich bewust wordt dat het er niet toe doet hoe het eruit ziet, maar hoe het voelt.
BEANTWOORD ONDERSTAANDE VRAGEN EN MAAK KANS OP GRATIS ENTREE VOOR DE FILM CUBAN FURY
VRAGEN:
- Hoe komt het dat sommigen veel beter dansen dan anderen? Is het talent, is het training, is het afkomst? Wat is het volgens jou?
- Wat is voor jou belangrijker? Hoe je dansen eruit ziet of hoe het voelt?
GEEF HIERONDER JE REACTIE
Deel dit artikel op Facebook of de andere Social media
